Uszkodzenia tkanek miękkich – rodzaje, przyczyny, metody leczenia

Tkanki miękkie to elastyczne elementy, które razem z elementami kostnymi współtworzą układ ruchu. Zalicza się do nich: ścięgna, więzadła, mięśnie oraz naczynia i nerwy. Obrażenia w obrębie tkanek miękkich powstają najczęściej na skutek siły działającej z zewnątrz. Od intensywności urazu zależy rozległość uszkodzenia tkanki, które może przebiegać z naruszeniem ciągłości naczyń i nerwów lub dotyczyć jedynie powierzchownych elementów.

Stłuczenie

Stłuczenie ma miejsce wtedy, gdy siła urazu nie doprowadza do przerwania ciągłości skóry, kości bądź elementów stawowych. Do stłuczenia zwykle dochodzi pod wpływem uderzenia tępym przedmiotem, który może doprowadzić do uszkodzenia naczyń i powstania wylewów krwawych i zgromadzenia krwiaka pod skórą. Na zewnątrz widoczne jest to zwykle w postaci zasinienia, które w miarę upływu czasu zmienia swoją barwę od czerwonej, po fioletową i żółto-brązową, co jest zjawiskiem fizjologicznym.

Stłuczeniu towarzyszy ból, nadwrażliwość na dotyk oraz czasem zewnętrzne otarcie naskórka. Leczenie polega na schłodzeniu miejsca urazu (kostki lodu zawinięte w ręcznik) oraz stosowaniu miejscowych środków znieczulających i zmniejszających obrzęk np. żel przeciwbólowy Dip Rilif.

Zwichnięcie

Zwichnięcie to pourazowe uszkodzenie stawu z czasową lub trwałą utratą łączności powierzchni stawowych i przemieszczeniem ich względem siebie. Może być zamknięte lub otwarte, z towarzyszącym złamaniem lub uszkodzeniem nerwów i naczyń biegnących w pobliżu. Objawy to: ból, obrzęk, wzmożone ucieplenie skóry nad miejscem urazu, zniekształcenie obrysu stawu, krwiak śródstawowy, zniesienie ruchów w stawie, sprężysty opór przy próbie pokonania zwichnięcia oraz przymusowe ustawienie kończyny. Leczenie zwykle polega na nastawieniu zwichnięcia przez lekarza. Z kolei zwichnięcia otwarte i nieodprowadzalne oraz z powikłaniami neurologicznymi i naczyniowymi leczy się operacyjnie.

Skręcenie

Skręcenia są wynikiem przekroczenia fizjologicznego zakresu ruchu w stawie, a przez to uszkodzenia: więzadeł, torebki stawowej, chrząstki stawowej, przy zachowanej styczności powierzchni stawowych. Wyróżnia się 4 stopnie skręcenia:

• I stopnia – naciągnięcie torebki i więzadeł,
• II stopnia – rozdarcie torebki i naciągnięcie więzadeł,
• III stopnia – rozdarcie torebki stawowej i więzadeł,
• IV stopnia – oderwanie więzadła z fragmentem kostnym.

Objawiać się może przez: ból w spoczynku i podczas ruchu, obrzęk, zniekształcenie obrysu stawu, krwiak śródstawowy i nieprawidłowe ruchy w stawie. Leczenie polega na unieruchomieniu za pomocą opatrunku gipsowego lub ortezy na okres 2-6 tygodni.

Uszkodzenie mięśni i ścięgien

Urazowe uszkodzenie jednostki mięśniowo-ścięgnistej dotyczy głównej części mięśnia, czyli brzuśca, ścięgna i jego przyczepu. Wyróżnia się 3 stopnie uszkodzenia:

• I – naciągnięcie, bez ograniczenia siły mięśnia i zakresu ruchów, z niewielką bolesnością,
• II – naderwanie – znaczne osłabienie siły i ograniczenie ruchów z bolesnością i uciepleniem miejsca urazu,
• III – rozerwanie, czyli przerwanie ciągłości tkanek, z silnym bólem, podskórnym wylewem krwi oraz silnym ograniczeniem ruchomości kończyny.

Leczenie polega na unieruchomieniu, stosowaniu okładów chłodzących, leków przeciwbólowych (NLPZ, opioidy), a następnie wprowadzeniu ćwiczeń izometrycznych i biernych. W większości przypadków konieczne jest jednak leczenie operacyjne.

Akcja partnerska: materiał nadesłany przez partnera